طراحی این هواپیما به طرح مشترک نیروی هوایی و دریایی فرانسه در اواخر دهه ۱۹۷۰ به همراه چهار کشور دیگر اروپایی بریتانیا، اسپانیا، ایتالیا، آلمان برای ساخت یک جنگنده چابک بازمی‌گردد. اختلافات در مورد تقسیم کار و قابلیت‌های این هواپیما موجب شد تا فرانسوی‌ها از این طرح جدا شده و طراحی هواپیمای جداگانه‌ای را بر اساس دستاورد‌های این طرح آغاز کنند. داسو رافال در سال ۱۹۸۶ اولین پرواز خود را انجام داده و از سال ۲۰۰۱ به طور رسمی وارد فعالیت در ارتش فرانسه شد. هند، مصر و قطر سه کشوری هستند که قرارداد خرید این جنگنده را امضاء کرده‌اند.
داسو رافال به نسل ++۴ جنگنده‌ها تعلق دارد، یعنی جتی است که بر اساس اصول جنگنده‌های نسل چهارم طراحی شده، اما برخی مشخصات جنگنده‌های نسل پنجم را دارد.
رافال بر خلاف یوروفایتر تایفون جنگنده‌ای کاملاً ملی است که از یک بدنه پروازی کاملاً جدید با طراحی فرانسوی و نیروی محرکه، اویونیک، و سلاح‌های فرانسوی استفاده می‌کند. با توجه به اندازه نه چندان بزرگ نیرو‌های مسلح فرانسه تنها راه برای اقتصادی کردن این پروژه این بود که جایگزینی برای تمام جنگنده‌های موجود این ارتش باشد.
این جت فرانسوی از دو موتور توربوفن Snecma M۸۸-۲ استفاده می‌کند که هر یک بدون استفاده از پس‌سوز ۵۰٫۴۲ کیلونیوتن نیروی گشتاوری و با روشن کردن پس‌سوز موتور ۷۵٫۶۲ کیلونیوتن نیروی گشتاوری دارند. حداکثر سرعت آن ۲ ماخ است و توانایی ابرپیمایش (حرکت با سرعت مافوق صوت بدون پس‌سوز) را دارد.
.gif)
.gif)
0 دیدگاه