به گفته این کارشناس، نیروی هوایی ایران برای جایگزینی ناوگان کهنه «اف ۱۴» و «میگ ۲۹» خود به حداقل شصت جنگنده نسل ۴.۵ نیاز دارد. بنابراین، حتی اگر روسیه ۲۵ سوخو به ایران بدهد، تهران هنوز هم در موضع ضعیف‌تری نسبت به همسایگان خود در جنوب کشور خواهد بود.
سعودی هم‌اکنون دارای بیش از ۸۰ جت پیشرفته «اف ۱۵» است که نسخه پیشرفته «استرایک ایگل» هستند و می‌توانند ۱۲ موشک هوا به هوای دوربرد را حمل کنند.
امارات نیز ناوگانی مشابه متشکل از جت‌های «اف ۱۶» پیشرفته دارد، و علاوه بر آن‌ها از سال ۲۰۲۷ قرار است جنگنده‌های فرانسوی «رافال» که تخصص‌شان جنگ چندمنظوره است را تحویل بگیرد.
از سوی دیگر، سوخو ۳۵ فقط یک رادار آرایه اسکن الکترونیکی منفعل دارد که نسبت به رادار‌های آرایه اسکن الکترونیکی فعال موجود در اف ۱۵های سعودی و F-۱۶های اماراتی از قابلیت کمتری برخوردار است.
جنگنده «رافال» اماراتی حتی دارای ویژگی‌های پیشرفته‌تری است، و یک سیستم جنگ الکترونیک قدرتمند دارد که می‌تواند تفاوتی چشمگیر در نبرد میان جنگنده‌ها ایجاد کند.
به گفته ایدون، با این تفاصیل حتی اگر ایران تا پایان دهه جاری ۶۰ فروند سوخو ۳۵ به دست آورد، باز هم نخواهد توانست به یک تهدید هوایی برای همسایگانش تبدیل شود.
با این حال، اگر تهران موفق شود مسکو را قانع کند تا علاوه بر سوخوها، سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته مثل اس-۴۰۰ نیز به ایران بدهد، آن وقت مجموعه این دو می‌تواند دیوار دفاعی قابل توجهی در برابر حمله هوایی احتمالی آمریکا و اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای ایران ایجاد کند.
این کارشناس نتیجه می‌گیرد که مورد اخیر می‌تواند دلیل اصلی نگرانی واشینگتن در قبال همکاری نظامی-فنی فزاینده میان ایران و روسیه باشد، که به احتمال زیاد باعث خواهد شد آمریکا در این باره به «اقدامات پیشگیرانه» متوسل شود.
.gif)
.gif)
0 دیدگاه